ဒီနေ့ နောင်ရဲ တစ်ယောက် အထက်တန်းတုန်းက ကိုယ့်ကို ဂိုက်လုပ်ဖူးသော အစ်မတစ်ယောက်နှင့် ချိန်းထားသည်။ အခုတော့ နောင်ရဲလည်း ဘွဲ့ရပြီး၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ဝင်ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ အထက်တန်းတုန်းကတော့ ဂိုက်မမ မှာ ရည်းစား ရှိသည်။ တခါတလေ ဂိုက်မမကို လာကြိုတတ်သည်။
နောင်ရဲသည် လူပျိုပေါက်အရွယ်မို့လို့၊ နီးစပ်ရာ ဆရာမကို အရမ်း စိတ်ဝင်စားသည်။ ဆရာမသည် အဲ့တုန်းက အင်ဂျင်နီယာကျောင်း တက်နေတာ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းဆင်းဆင်းချင်း နောင်ရဲကို စာလာသင်ရရင် သူတို့ကျောင်းက ယူနီဖောင်းဝတ်စုံနှင့်မို့ ဆရာမက အရမ်းကြည့်ကောင်းသည်။ အနီးကပ် ထိုင်ရသောကြောင့် ဆရာမရဲ့ ချွေးနံ့ နှင့် ရေမွှေးနံ့ ရောထားသော ကိုယ်သင်းနံ့လေးက နောင်ရဲကို တအား စွဲဆောင်သည်။ လူပျိုပေါက်အရွယ် တွေ့လို့လည်း ကိုယ်ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထား၊ ပြောင်းလဲပုံက အစ ဆရာမက အစ်မသဖွယ် ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သည်။
နောင်ရဲ နှင့် ဆရာမသည် အသက်အားဖြင့် ၅ နှစ်လောက်သာ ကြီးသည်။ ဆရာမရဲ့ အနီးကပ် သင်တန်းပို့ချမှုကြောင့် အထက်တန်းကို အောင်မြင်ခဲ့ပြီး၊ ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ် ဝင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ ခေတ်ရှေ့ပြေး ကြည့်တတ်သော ဆရာမကြောင့်လည်း ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ်အပြင် တခြား ကွန်ပြူတာသင်တန်းကျောင်းများကိုလည်း တက်ဘို့ အကြံပေးခဲ့သည်။ အခုတော့ ဘွဲ့လည်း ရပြီမို့ အလုပ်ခွင်ဝင်ရမည့် အရေးကို နောင်ရဲ ကြောက်နေသည်။
နောင်ရဲသည် ငယ်စဉ်ထဲက မိဘတွေ အိမ်ထောင်ကွဲခြင်းကြောင့် အမေနှင့်သာ နေခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အားငယ်စိတ်တွေ၊ ပူပင်စိတ်တွေ၊ ကြောက်ရွံ့မှုတွေ ကြားမှာ နေသားကျကာ ဘာမဆို လုပ်ရမှာ ကြောက်နေသည်။ တခုခု ကို စလုပ်ရမည်ဆိုလျှင် သေလောက်အောင် ကြောက်တတ်သည်။
တက္ကသိုလ် စတက်တုန်းကဆို ဆရာမ နှင့် အမေပါ ကျောင်းကို လိုက်ပို့ရသည်။ တစ်ပတ်လောက် နေသားကျမှ လိုက်မပို့တော့တာ ဖြစ်သည်။ အခုလည်း လုပ်ငန်းခွင် ဝင်ရမည်ဆိုသည်နှင့် နောင်ရဲမှာ ကြောက်နေမိသည်။ အမေကလည်း ဆရာမကို ဆက်သွယ်ကာ တစ်ခုခု ကူညီဖေးမပေးပါဦးဟု ဆိုသောကြောင့် ဒီနေ့ သူမ နေထိုင်ရာ မြို့လယ်ထဲက အထပ်မြင့် တိုက်ခန်းလေးဆီသို့ ချိန်းဆိုထားခြင်း ဖြစ်သည်။
နောင်ရဲ အိမ်က ထွက်ထဲက စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည်။ အစ်မနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါး ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ဖုန်းဖြင့်သာ အဆက်အသွယ် ရသည်။ အစ်မ ဘယ်လိုမျိုး ပြောင်းလဲနေပြီလဲ။ အစ်မ ရည်းစားနဲ့ အတူတူ နေပြီလား။ စသော မေးခွန်းပေါင်း များစွာဖြင့် အစ်မရဲ့ တိုက်ခန်းလေးဆီ တက်လာခဲ့သည်။ အထပ်မြင့်လို့သာ ပြောပြီး ဓါတ်လှေကားလည်း မရှိသော ခြောက်ထပ်တိုက်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့သည်။
အစ်မရဲ့ မိဘတွေက နယ်ဘက်မှာ ဖြစ်ပြီး၊ အစ်မတစ်ယောက်ထဲ ရန်ကုန်မှာ အခြေချနေထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အမေတွေက ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်သောကြောင့် ဟိုဘက်အိမ်၊ ဒီဘက်အိမ် သူစိမ်းမဆန်တာလည်း ပါသောကြောင့် အစ်မနှင့် ဆိုလျှင် ပြောရဲဆိုရဲခြင်း ဖြစ်သည်။
“တင်း… တောင်…”
“ဟော… နောင်ရဲ ရောက်ပြီပဲ… ခဏလေး… အစ်မ တံခါးဖွင့်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်… အစ်မ…”
“မင်းတောင် မတွေ့ရတဲ့ အတောအတွင်း ဝဖြိုးပြီး ကြည့်ကောင်းလာတာပဲ…”
“ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်မတွေ့ခင် စားလိုက် အိပ်လိုက်မို့ပါ… တကယ်တော့ အစ်မက ပိုလှလာတာဗျ…”
“ဒီကောင်လေးကတော့… အစ်မ မုန့်ကျွေးမှာပါကွ… လာ… ထိုင်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ကဲ… ကောင်လေး… ဘာစားမလဲ… ဘာသောက်မလဲ… အဲ့လိုမေးလို့ မင်းစားချင်တာ အစ်မဆီမှာ မရှိရင် ပြသနာ… ဒီတော့ အစ်မ မုန့်ဟင်းခါး ချက်ထားတယ်… အကြော်တော့ မန်းကြော်နဲ့ အီကြာကွေးပဲ ရှိတယ်ကွာ… အိုးဘဲဥတော့ အိုးထဲမှာ ရှိဦးမယ်… စားမလား… ကော်ဖီလည်း ရှိတယ် ဆိုတော့… စားသောက်ရင်း တို့တွေ စကားပြောတာပေါ့…”
“ဟုတ်… အစ်မ… အစ်မ ကိုယ်တိုင် ချက်တာလား… စားကြည့်ဦးမှပဲ…”
“အေး… မြည်းကြည့်လိုက်… နေဦး… မင်း အစ်မအိမ်ကို လာတာ လမ်းမှတ်မိရဲ့လား…”
“မှတ်မိပါတယ်… အစ်မ… ဘာလို့လဲ…”
“အစ်မ ချက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး စားပြီး မင်း အားလုံးကို မေ့သွားမှာ စိုးလို့…”
“ဟားဟားဟား…”
တခြားသူတွေနဲ့ စကားပြောရင် နှုတ်စေးနေသလို၊ ပါးစပ်က လှုပ်လို့မရ။ ဘာစကားလုံးမှ ပြောမထွက်သလောက်။ အစ်မနှင့် စကားပြောလျှင် ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ အစ်မသည် လုံးဝ မပြောင်းလဲ။ သူ့အပေါ် အရင်အတိုင်း ခင်ခင်မင်မင် ပြောဆိုသည်။ ပြောင်းလဲတာက အစ်မ နည်းနည်းလေး ပြည့်လာသည်။ လှမြဲ လှဆဲ ဆိုတာထက် လှသထက် လှနေသည် ဆိုတာက မှန်မည်။
မုန့်ဟင်းခါး အတူတူစားပြီး၊ ကော်ဖီသောက်ကာ ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်တွေနှင့် ကျောင်းတက်တုန်းက ကြုံရပုံများကို ပြောဖြစ်သည်။ အစ်မကလည်း သူ့အလုပ်အကြောင်းတွေ ပြောပြသည်။ အစ်မက အခု MBA တက်နေသည်။ သူက လျှပ်စစ်ဆိုင်ရာ အင်ဂျင်နီယာမို့လို့ လောလောဆယ်တော့ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းများ ရောင်းရာ နေရာတွေ ပညာရှင် အဖြစ် လုပ်နေသော်လည်း MBA ပြီးပါက စီမံအုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းသို့ ပြောင်းကာ ရာထူးတိုးလာနိုင်သည်။
သူ့ရည်းစားအကြောင်း မေးတော့ မျက်နှာပျက်သွားတာကို ပြန်ထိန်းကာ ရည်းစားနှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်လို့ ပြတ်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ အစ်မ စိတ်ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ အပြည့်အစုံ မမေးလိုတော့။ နောင်ရဲအတွက် အခွင့်အရေး ရသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
“ကဲ… မင်းက နောက်လက စပြီး အလုပ်ဝင်ရတော့မှာ ဆိုတော့… စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဆင်ပြေပြီလား…”
“ဟုတ်… အစ်မ… ကျနော် အလုပ်အတွက် အင်တာဗျူးသွားဖြေတုန်းကတော့ အစ်မပြောသလို စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပြီး သွားတာပဲ… တော်သေးတာက ဟိုမှာ ကျနော့်ကို ဗျူးတာက အန်ကယ်လ်ကြီးတွေ အန်တီကြီးတွေ ဆိုတော့ ကျနော် ပြောရဲဆိုရဲ ဖြစ်သွားလို့…”
“နေပါဦး… ကောင်လေး… မင်းက တကယ့်ကို ကောင်မလေးတွေနဲ့ စကားပြောလို့ မရတာလား… မပြောရဲတာလား…”
“ဟို… အဲ့ဒါက ကျနော် ပြောဘို့ ကြိုးစားကြည့်တယ်… အစ်မ… စကားလုံးတွေ လုံးဝကို ထွက်မလာတာ…”
“ဒါဆို အစ်မကို ကျတော့ ဘာလို့ ပြောလဲ…”
“အဲ့ဒါလည်း ကျနော် မသိဘူး… ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စဉ်းစားရင် အံ့သြမိတယ်…”
“ဒါဆို မင်း ရည်းစား မထားဖူးဘူးပေါ့…”
“အစ်မရယ်… မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းတောင် မရှိတာ…”
“ဒါဆို လက်ရော ကိုင်ဖူးလား…”
“ဟင်… မရှိပါဘူးဆိုမှ…”
“မဟုတ်ဘူးလေ… မတော်တဆ ဖြစ်ဖြစ် ကိုင်ဖူးလား မေးတာ…”
“အင်း… ကိုင်ဖူးတာထက် ထိဖူးတာဆိုလို့ အစ်မလက်ပဲ ရှိတယ်…”
“ဟုတ်ပြီ… ဒါဆို အဲ့တုန်းက ဘယ်လို ခံစားရလဲ…”
“မပြောတတ်ဘူး… ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲပဲ ဓါတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ…”
“ခိခိ… မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲကွာ… ဒါဆို အစ်မလက်ကို အခု ကိုင်ချင်လား…”
“တကယ်လား… အစ်မ… ဟီး.. ကိုင်ချင်တာပေါ့…”
“အိုခေ… ပေးကိုင်မယ်… ဒါပေမယ့် ဒီအတိုင်း မရဘူး… ဂိမ်းဆော့မှ ရမယ်… လာ… လိုက်ခဲ့…”
အစ်မသည် သူတို့ တိုက်ခန်းလေးရဲ့ ဝရံတာနားက စက်တီခုံမှာ သွားထိုင်သည်။ တိုက်ခန်းက အမြင့် ဖြစ်သည့်အပြင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း အဲ့လောက် အမြင့် တိုက်ခန်း မရှိသောကြောင့် လင်းရှင်းနေပေမယ့် မိမိတို့ကို အလွယ်တကူ မမြင်နိုင်သည့် အနေအထားပင်။ နောင်ရဲလည်း အစ်မရဲ့ ဘေးနားမှာ သွားထိုင်လိုက်သည်။ အစ်မက နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ထိုက်သဖြင့် နောင်ရဲလည်း လှည့်လိုက်ရာ စက်တီခုံပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။
“ကဲ… ကောင်လေးငယ်… အစ်မလက်ကို ကိုင်ရမယ်… ဒါပေမယ့် ဂိမ်းကစားရအောင်…”
“ဟုတ်… အစ်မ… ဘယ်လို ကစားရမှာလဲ…”
“အစ်မလက်ကို ဒီမှာ ထားထားမယ် (အစ်မရဲ့ ရင်ဘတ်အရှေ့မှာ လက်နှစ်ဘက်ကို ထောင်ကာ ဖြန့်ရင်း) … အဲ့ဒါကို မင်းက လိုက်ဖမ်းရမှာ…”
“ဟုတ်ပြီလေ… ဒါဆို လောင်းကြေးကရော…”
“ဟိတ်… မင်း အစ်မလက်ကို ကိုင်လို့ ရပြီလေကွာ…”
“အစ်မကလည်း ဒီအတိုင်းက ကစားလို့ မကောင်းဘူး… ကစားနည်းတိုင်းဟာ လောင်းကြေးရှိမှ ကစားလို့ ကောင်းတာ…”
“ဟုတ်ပြီလေ… နိုင်တဲ့သူ က ကြိုက်တာ တစ်ခု တောင်းဆိုကြေး…”
“အိုခေ… စိမ်လိုက်လေ…”
“အစ်မက ၁ ၂ ၃ အော်မှ ဖမ်းရမှာနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“စမယ်နော်… ၁ ၂ ၃”
နောင်ရဲသည် အစ်မရဲ့ ၃ မတိုင်ခင်မှာပင် အစ်မရဲ့ လက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ တဒင်္ဂအတွင်း ကမ္ဘာကြီး ရပ်သွားသလို၊ လောကကြီး တိတ်သွားသလို၊ အစ်မ တစ်ယောက်ပဲ လင်းလက်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဟိတ်… လူညစ်လေး… အစ်မ အော်တာ ၃ တောင် မရောက်သေးဘူး…”
“ဟီး… စိတ်လောသွားလို့ပါ… အစ်မ… ပြန်စနော်…”
“အိုခေ… ပြန်စမယ်နော်…”
“၁ ၂ ၃”
ဒီတခေါက်တော့ နောင်ရဲ လက်နှေးသွားသည်။ အစ်မ လက်ကို မမိတော့။ နောက်အခေါက်တွေမှာလည်း မမိဘူး။ မမိလေ၊ အစ်မက စလေ ဆိုတော့ မခံချင်စိတ် ဖြစ်လာသည်။ ဒါနဲ့ပဲ၊ နောင်ရဲသည် အစ်မရှိရာ အရှေ့ကို နည်းနည်း တိုးလိုက်သည်။ ဒီတခေါက်တော့ မလွတ်စေရဘူးပေါ့… အစ်မရာ။
“ကဲ… ကောင်လေးငယ်… စပြီနော်…”
“၁ ၂ ၃”
ကြွေးကြော်ထားသလို မဖြစ်လာခဲ့။ အစ်မလက်ကို လွတ်သွားပြန်သည်။ သို့သော် နောင်ရဲ မိလိုက်တာ ရှိသည်။ အစ်မရဲ့ ရင်သား နှစ်မွှာကို။ တိတိပပ ပြောရရင် အဝတ်သား ပျော့ပျော့လေးနှင့် ချုပ်ထားသော ဘရာ ကို ဝတ်ထားသည့် အစ်မရဲ့ နို့ ၂ လုံးကို။ အရှိန်နှင့် အုပ်လိုက်သောကြောင့် လက်အနေအထားက ကွက်တိပင် လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။
လက်ကနေ တဆင့် ခံစားရတဲ့ ကျင်တက်သွားသော ခံစားမှုလေးသည် နှလုံးသားကို ဖြတ်ကာ ဦးနှောက်သို့ သတင်းပို့လေသည်။ နှလုံးသားကို ဖြတ်လာသောကြောင့် နှလုံးသားက သတင်း အမှောင်ချလိုက်သည်။ ဒီတော့ ဦးနှောက်က ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ပဲ၊ လက်သည် အစ်မရဲ့ နို့ကို အုပ်လို့ကောင်းတုန်း၊ ကိုင်လို့ ကောင်းတုန်း။
“အဟင်း… အဟင်း… ကောင်လေးငယ်… သတိထားပါဦး…”
“ဟာ… အစ်မ… ဆောရီး… ကျနော် သတိလက်လွတ်သွားတယ်…”
“ခိခိ… အေးပါဟယ်… မင်းကလည်း အရှိန်နဲ့ကို အုပ်ကိုင်တော့တာပဲ…”
“ဟီး…”
“ဘယ်လိုလဲ… ဘယ်လို ခံစားရလဲ…”
“ဟဲ… မပြောတတ်ဘူးဗျ…”
“မင်းလည်း အဲ့ မပြောတတ်ဘူးဆိုတာချည်းပဲ ပြောနေတယ်…”
“ကဲ… ဂိမ်း ပြန်ကစားမှာလား…”
“ကစားမယ်… အစ်မ…”
“ဒီတခါတော့ သတိထားနော်… စပြီ… ၁ ၂ ၃”
ဒီတစ်ခေါက်တော့ အစ်မက အလျော့ပေးလိုက်သည် ထင်သည်။ အစ်မလက်ကို အလွယ်တကူ ဖမ်းဆုတ်မိသွားသည်။ အစ်မလက်တွေသည် ထင်ထားသည်ထက် ပိုနူးညံ့နေသည်။ သွယ်လျပြေပြစ်သည်။
“ကဲ… ကျနော် နိုင်သွားပြီ… ကျနော် လိုချင်တာ တောင်းဆိုလို့ ရပြီလား…”
“ခိခိ… အေးပေါ့… သနားလို့ လျှော့ပေးလိုက်တယ် မှတ်ပါ…”
“ဘာဖြစ်ဖြစ်… ကျနော်နိုင်တယ်… ဒါပဲ… ကျနော် လိုချင်တာက…”