နေမင်း တောင်ကြီးသို့ ပြန်သွားဖို့ ပြင်ဆင်နေသည်။ချစ်ရတဲ့ ဇနီးနဲ့ သမီးကို ခွဲရပြန်ဦးမည်။ သူ တောင်ကြီးတွင် ခြောက်လကျော်လောက်ပြီ တာဝန်ကျနေတာ။ အစိုးရဌာနကြီးတစ်ခုတွင် အရာရှိတစ်ဦးဖြစ်ပြီး တောင်ကြီးမြို့နားတွင် စီမံကိန်းတစ်ခု၌ တာဝန်ခံအဖြစ် စေလွှတ်ခြင်းခံရသည်။ ဝန်ထမ်းတစ်ဦးမို့ ငြင်းဆိုခွင့်မရှိပဲ ကျရာတာဝန်ထမ်းဆောင်ရသည်။
ဇနီးနှင့်သမီးကို ထားခဲ့ရပေမယ့် အိမ်ထောင်ကျသည့်အချိန်မှစပြီး သမီး သုံးနှစ်ကျော်လာသည်အထိ အကြာကြီး မခွဲဖူးသောကြောင့် ရောက်စ ရက်များတွင် သတိရလွမ်းမိသည်။ သမီးကလဲ ခွဲစမရှိ ဇနီးကလဲ မခွဲဖူးသောကြောင့် ညတိုင်း ဖုန်းပြောရင်း အလွမ်းပြေရသည်။ ခြောက်လကျော်တော့ ရုံးချုပ်မှ အရေးကြီး ကိစ္စတစ်ခုနှင့် သူ့ကိုခေါ်လို့ လာရင်းနဲ့ နှစ်ပတ်ကျော်ကြာအောင် နေလိုက်ရသည်။
ခြောက်လလောက် ဝေးနေရတဲ့ ဇနီးသည်နဲ့ သမီးကိုလဲ အတိုးချ အလွမ်းပြေရသည်။ ကိစ္စများပြီးလို့ ပြန်လွှတ်တော့ ပြန်ရဦးမည်။ သူလဲဟိုမှာ နေရာအတည်တကျ ဖြစ်ပြီမို့ ဇနီးသည်နဲ့ သမီးတို့ လာလည်ဖို့လဲ ခေါ်ထားသည်။ ဒီတစ်ခါ ပြန်ရမည်မှာ သူတစ်ဦးတည်း မဟုတ်တော့။ သူ့မိန်းမရဲ့ ညီမဝမ်းကွဲ သူ့ခယ်မပါ ပါသည်။
ခယ်မက ဘူမိဗေဒဘာသာရပ်ဖြင့် မာစတာတန်းတက်နေပြီး စာတမ်းပြုစုရန်အတွက် တောင်ကြီးသို့ သွားရမည် ပြောသည်။ သူလဲ တောင်ကြီးဖက်တွင်တာဝန်ကျနေသည်မို့ သူပြန်ရောက်တော့ သူ့အိမ်တွင် သူ့ကို စောင့်နေသည်။ သူပြန်လျှင်တစ်ခါတည်း လိုက်မည်မို့ပင်။
ခယ်မဆိုပေမယ့် သူနှင့်လဲ အတော်ရင်းနှီးသည်။ ပြောမနာ ဆိုမနာတွေပင်။ သူ့ကို အစ်ကိုတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး သူကလဲ ညီမတစ်ယောက်လိုပင်။ သူရှိလို့လဲ ခယ်မရဲ့ မိဘတွေက စိတ်ချစွာနေသည်။
ကားပေါ်ရောက်တော့ ခယ်မက အင်္ကျီလက်တိုအပါးနှင့် ထမိန်စကပ်အပျော့သား ဝတ်ထားလို့ သူက
”ဟဲ့ တုံတုံ နင်အနွေးထည် မပါဘူးလား။ ပါရင် ယူထား ဟိုဖက်ရောက်ရင် အေးတယ်”
”အာ ကိုမင်းကလဲ အေးတာကြိုက်တယ် အအေးခံနိုင်ပါ့။ အေးဆေးပါ ဟင်းဟင်း”
”အေးနော် တကယ်အေးလို့ပြောတာ။ အေးလာခါမှ စောင်ငှါးပါ အနွေးထည်ငှါးပါဆို မငှါးဘူး။ လက်သီးပဲရမယ်”
”အမလေး သိပါ့ သိပါ့ တုံတုံကိုကျ လက်သီးပေါ့။ဟင်းမပြောချင်ဘူး သူ့မိန်းမပဲ စေတနာရှိတာ သိပြီးသားနော်”
ခယ်မနာမည်က နှင်းချယ်ရီ ။ အိမ်နာမည် အိတုံ ဖြစ်နေတာ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ မသိ။ ကားထွက်လာတော့ နှစ်ယောက်သား စကားနိုင် လုလာကြသည်။သွားခါနီး မိန်းမက ကားပေါ်မှာ ရန်မဖြစ်သွားနဲ့ဦးနော် မှာလိုက်ပေမယ့် နှစ်ယောက်သား စကားနိုင်လုလာကြသည်။ မောလာတော့ အိတုံက အိပ်တော့မည်ပြောပြီး စိတ်ကောက်သလိုလုပ်ကာ ဟိုဖက်လှည့်ပြီး မျက်လုံးပိတ်ကာ နားကြပ်တပ်ပြီး သီချင်းနားထောင်နေသည်။ သူလဲ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ အနွေးထည် အထူထုတ်ကာ ဝတ်ထားလိုက်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ကာ နားလိုက်သည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် ညကလဲနက်လာ တောင်ကြီးဖက်တက်လာပြီမို့ အအေးက ပိုပိုလာသည်။ အိတုံလဲ ချမ်းသထက် ချမ်းလာသည်ထင့်။ သူလဲမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ အိပ်နေလိုက်သည်။ နောက်ဆုံး မခံနိုင်တော့လို့ ထင်သည်
”ကိုမင်း အရမ်းအေးတယ်။ အနွေးထည် အပိုပါသေးလား”
”မပါတော့ဘူး။ ညည်းပဲပြောတော့ အအေးကြိုက်တယ်ဆို။ နေလေ”
”ကိုမင်းနော် ဒီမှာ အရမ်းချမ်းနေပြီ ဟင့် ဟင့် သူများကို မစောင့်ရှောက်ဘူး။ အစ်ကိုဖြစ်ပြီး ဘာမှလဲ မလုပ်ပေးဘူး။ ငိုလိုက်မှာနော်”
”ဟားဟား မငိုနဲ့ ပြိတ္တာမျက်ရည် မြေမကျစေနဲ့။ ကဲရော့ရော့ ခြုံထား”
သူလဲ အနွေးထည်ချွတ်ပေးလိုက်ကာ ခြုံပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်က စောင်ကို ထပ်ခြုံပေးလိုက်သည်။
”ကိုမင်းကော မအေးဘူးလား”
”ဟဲ့ လူပဲအေးတာပေါ့ ရပါတယ် ငါက ယောကျ်ားလေးပဲ”
”အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ အနွေးထည်ကြီးက အကြီးကြီးကို နှစ်ယောက်ခြုံလို့ ရပါတယ်။ တူတူခြုံမယ်”
ပြောရင်း သူ့ကိုပါ ခြုံပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား အိပ်လိုက်ကြသည်။ ညကလဲ ပိုနက်လာလေ အအေးက ပိုလာလေမို့ အနွေးထည်နှင့် စောင်ကို သူကဆွဲလိုက် ကိုယ့်ဖက်က လွတ်သွားလိုက် ကိုယ်ကဆွဲလိုက် သူ့ဖက်က လွတ်သွားလိုက်နှင့် ဖြစ်နေသည်။
ထိုအချိန်တွင် ကားကလဲ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ရပ်သွားသည်။ တော်တော်ကြာသည်ထိ မထွက်သေးတာမို့ သူလဲကားအောက်သို့ ဆင်းကာ စနည်းနာလိုက်တော့ ကုန်တင်ကားတစ်စီး ပျက်ကာ လမ်းပေါ်တွင် ကန့်လန့်ခံနေသည်မို့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ကားများရပ်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူလဲ အရမ်းအေးလာတာမို့ ကားပေါ်သို့ ပြန်တက်လာသည်။ ကားပေါ်ရှိ လူတွေကတော့ အိပ်ပျော်နေကြသည်။ သူလဲ သူ့ခုံရှိရာ နောက်ဖက်သို့သွားပြီး သူ့ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်တော့
”ကိုမင်း ဘာဖြစ်လို့ ကားရပ်တာလဲ”
”ကားတစ်စီး ပျက်နေလို့ လမ်းပေါ် ကန့်လန့်ခံနေတာလေ”
”အော် ကြာမှာလား”
”မသိဘူး။ ဘာလို့လဲ အပေါ့သွားချင်လို့လား”
”အင်းဟုတ်တယ်။ ကိုမင်း အဖော်ခဏလိုက်ပေး”
သူလဲ ကားအောက်သို့ ပြန်ဆင်းလာရသည်။ အမှောင်တစ်နေရာတွင် အပေါ့သွားပြီးနောက် ကားပေါ်သို့ ပြန်တက်လာလိုက်သည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ အနွေးထည်နှင့် စောင်ကို အသည်းအသန် ပြန်ခြုံရင်း
”အိပ်လို့လဲမရဘူး သူကချည်းဆွဲဆွဲနေတော့ ဒီဖက်က လွတ်လွတ်သွားတာနဲ့ ပြန်ပြန် ဆွဲနေရတယ်ဟင်း”
”အော် သူကပြောရတယ်ရှိသေး အိတုံရယ်။ ညည်းကချည်း ဆွဲနေတာလေ”
”အေးတာကိုးလို့”
တကယ်လဲ အေးလာသည်မှာ အမှန်ပင်။ ဒါကြောင့်သူလဲ
”ကဲ အိတုံ အရမ်းအေးလာတော့ မတက်နိုင်တော့ဘူး။ တို့တွေက မောင်နှမတွေပဲ။ ဘယ်လိုမှ မထင်နဲ့။”
ပြောပြီး အိတုံကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း သူ့ဖက်ဆွဲလိုက်သည်။ အိတုံလဲ ရုတ်တရက် လန့်သွားပေမယ့် ငြင်းတော့ မငြင်းပေ။ အသားချင်း ထိကပ်ထားတာ ကြာလာတော့ လူငွေ့နဲ့ နွေးလာသည်။
”ကဲ နွေးလာပြီမလား”
”ဟုတ်”
တစ်ကားလုံးမှာ အိပ်မပျော်တာ သူတို့နှစ်ယောက်ပင်။ စကားပြောနေလိုက်ကြသည်။ ကားကလဲ တော်တော်နဲ့ မထွက်နိုင်သေး။ စကားပြောနေရင်းနဲ့
”ကိုမင်းတို့တော့ မပြောချင်ဘူးနော် ဟင်း”
”ဟ ဘာလဲဟ ဘလိုင်းကြီး”
”ဟုတ်တယ်လေ။ မနေ့ညက ဟင်း ကဲလိုက်တာလွန်ရော။ ဧည့်သည်ရှိတာတောင်မှ။ မမကလဲ အေးလှအေးလှနဲ့ မထင်ရဘူး။ ဖြစ်နေလိုက်ကြတာ။ ရှက်လဲ မရှက်ဘူး”
”ဟမ် ညည်းတွေ့တယ်ပေါ့”
”တွေ့တာပေါ့ အခန်းတံခါးတောင် မပိတ်နိုင်ပဲ မွှန်နေလိုက်ကြတာ။ အသံက အပြင်ကတောင် ကြားရတယ်”
”ဟောဗျာ ကိုယ့်လင် ကိုယ့်မယားပဲအေ ညည်းတွေ့တော့ ပညာရတာပေါ့ဟာ ဟ”
”ဘာပညာရတာလဲ ။အိတုံတို့က သိပြီးသား”
တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပြောရင်း နေမင်း စိတ်တွေကဖောက်ပြန်လာသည်။ ခယ်မက ပေါင်တစ်ဝက်ပိုင်ပြီးသားဆိုတဲ့ ခပ်ညံ့ညံ့ယောကျ်ားတွေ ယူဆတွေကိုသူ လက်မခံပေ။ သူလဲ ဘယ်ခယ်မကိုမှ စိတ်နှင့်တောင် မပစ်မှားဖူး။ ညီမတွေလို သဘောထားသည်။ ခုလို ဖက်ထားပြီး မနေ့ညက အကြောင်းကိုပြောနေတော့ သူ့စိတ်တွေက ဖောက်ပြန်လာသည်။
မနေ့ညက သူ့မိန်းမနဲ့ ပြန်ခါနီးမို့ အတိုးချကာ လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ မိန်းမကလဲ သူ့စိတ်တိုင်းကျ နေပေးကာ လုပ်ကြသည်။ လုပ်နေရင်နဲ့ သူ့စိတ်ထဲတွင် တစ်စုံတယောက် ကြည့်နေသည် ခံစားမိသော်လည်း မထင်မိပေ။ ခုတော့ မိမိခယ်မက ညကအကြောင်းကို ပြောမှ သူမမှန်း သိလိုက်ရသည်။
အိတုံတွင်လဲ ချစ်သူရှိမှန်း သိသည်။ သူ့ချစ်သူက စင်ကာပူတွင် အလုပ်သွားလုပ်နေတာ တစ်နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ပြန်လာရင် ယူမယ်လို့လဲ ပြောထားသည်။ အိတုံက အချောအလှ စာရင်းထဲ မပါပေမယ့် ခေတ်လူငယ်ပီပီ ပြင်တက်ဆင်တက်သည်မို့ ကြည့်ကောင်းသည်။အရပ်က မပုမရှည်နှင့် တင်တွေရင်တွေက သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျသည်။ အဝတ်အစား ဝတ်သည့်အခါတိုင်း ကိုယ်လုံးပေါ်အောင် အကပ်အပျော့တွေဝတ်တက်တာမို့ ကြည့်ကောင်းသည်။
သူ့ စကားသံ တိတ်နေတာမို့ အိတုံ က သူ့ကိုမော့ကြည့်လာသည်။ နှစ်ယောက်သား အကြည့်ချင်း ဆုံသွားကာ အတန်ကြာကြည့်နေရင်းနှင့် အိတုံ့မျက်လုံးထဲမှ အရိပ်အယောင်တချို့ကိုတွေ့လိုက်ရသလို ထင်မိလိုက်သည်။ သူလဲ အိတုံ ခေါင်းကိုကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်ရင်း ပါးစပ်ထဲသို့ လျှာထိုးထည့်လိုက်ရင်း မွှေနေသည်။
အစက အိတုံလဲ ကြောင်သွားပြီး ရုန်းမလို လုပ်နေရင်းနဲ့ သူ့ဖက်ကို မှီချလာသည်။ သူလဲ အခြေအနေကောင်းပြီမို့ လက်တွေက အင်္ကျီပေါ်ကနေ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်သည်။ တုံတုံလဲ မငြင်းပေ။ သူပြုသမျှ ငြိမ်ခံနေသည်မို့ သူလဲ အင်္ကျီ အောက်ကို လက်လျှိုဝင်ကာ ဘရာအောက်က နို့တွေကို ကိုင်လိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းတွေကို ချေပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံများ ပြင်းလာသည်။
ထိုချိန်တွင် ကားစက်နှိုးသံနှင့်အတူ ကားမောင်းထွက်နေသည်မို့ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်သည်။ ကားတွင်းမှ လူများကလဲ အိပ်မောကြနေတာမို့ သူလဲ နို့တွေကို ချေနေလိုက်သည်။ အိတုံလဲ သူဖက်ကို မှီနေရင်း လှိုက်မောနေသည်။ သူလဲအင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ကာ ဘရာကို အပေါ်သို့ မလိုက်ပြီး နို့တွေကို ငုံ့ကာ စို့လိုက်သည်။
”ကိုမင်း သူများတွေ တွေ့လိမ့်မယ်ကွာ ဟင်း”
”အကုန်အိပ်နေပါပြီ။ တို့နားမှာလဲ လူမှမရှိတာ”
သူတို့နားက ခုံတွေမှာ လူမရှိပေ။ သူတို့က နောက်ဖက်နားကျသည့်အပြင် လူတွေကလဲ သိပ်မပါတာမို့ လွတ်လပ်နေသည်။ သူလဲ နို့တွေကို တလုံးပြီးတလုံး ပြောင်းစို့နေရင်း လက်တွေက ထမိန်စကပ် အကွဲကြောင်းကနေ လျှိုဝင်လိုက်ရင်း အိတုံရဲ့ ပိပိကို စမ်းလိုက်သည်။ ပင်တီမှာ အရည်များနဲ့ ရွှဲနေသည်။
အိတုံလဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း ပေါင်ကို စေ့လိုက်သည်။သူလဲ အသာဖြဲလိုက်ကာ ပင်တီပေါ်မှနေ ပိပိကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ပေါင်က ကားသွားလိုက် စုသွားလိုက်နှင့် အသက်ရှူသံက ပိုပြင်းလာသည်။ သူ့ခေါင်းကို အတင်းဖက်ထားသည်။ သူလဲ နို့တွေစို့တာကို ရပ်ကာ အိတုံနှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တော့ အငမ်းမရ ပြန်နမ်းလိုက်သည်။
သူလဲ ပင်တီကို အသာဆွဲချလိုက်ရာ အလိုက်သင့် တင်ပါးကို မပေးလာသည်။ ပင်တီကို ပေါင်အောက်နားထိ လိပ်ချလိုက်ပြီး ပိပိကို စမ်းလိုက်တော့ ပေါင်ကိုအသာ ကားပေးလာသည်။ သူလဲ အစေ့ကို အသာ ကလိလိုက်တော့
”ရှီး ကိုမင်းရယ် ”
သူ့ကို အတင်းဖက်ထားသည်။ သူလဲ အစေ့ကို အဆက်မပြတ် ကလိနေတော့ ဖင်ကြီးက ယမ်းခါနေသည်။ သူလဲ အိတုံ့နားကိုကပ်ကာ
”အိတုံ လီးစုပ်ဖူးလား”
”အင်း”
”ကို့ ကို စုပ်ပေးကွာ”