London Heathrow Airport လေဆိပ်မှာ ဆံပင်စုတ်ဖွားဖွား၊ ရှပ်အကျီအမဲရောင်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ ပြာညစ်ညစ် နှင့် ကောင်လေးတစ်ယောက် ဟိုကြည့်၊ ဒီကြည့်၊ နာရီကြည့်လိုက်နှင့် လူရှာနေဟန် တူသည်။ အင်္ဂလိပ်စကား မတောက်တခေါက်နှင့် လေဆိပ်ဝန်ထမ်းကို ဘန်ကောက်မှ လေယာဉ် ဘယ်အချိန် ဆိုက်မလဲ မေးရသည်။
ညနေ ၇ နာရီ ခွဲ ကျော်ပြီ ဖြစ်တာမို့ လေယာဉ်ဆိုက်တဲ့ အကြောင်း ကြေငြာထားတဲ့ ဘုတ်ကို ကြည့်ပြီး လေယာဉ်ကတော့ ဆိုက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း အခု လူဝင်မှု ကြီးကြပ်ရေးတွေ ရှိနေနိုင်ကြောင်း ပြောသည်။ စောင့်နေရင်း ခံတွင်း ချဉ်လာသောကြောင့် smoking room ထဲ ဝင်ကာ ဆေးလိပ် ၁ လိပ် ဖွာရှိုက်လိုက်သည်။ ဆေးလိပ်ကုန်တော့မှ ခုဏက စောင့်သည့်နေရာတွင် ပြန်သွား စောင့်နေလိုက်သည်။ ထိုသူမှာ မိန်းမဖြစ်သူ ကို စောင့်နေသည့် နောင်ရဲ ပင် ဖြစ်သည်။
“ကို… ဒီမှာ…”
“ချစ်ငယ်…”
“ကို… ဝလာတယ်နော်…”
“ချစ်ငယ်လည်း ဝလာတာပဲဟာ…”
“ကိုနော်… အဲ့ဒါကြောင့် ကို့ကြောင့်… ကို့ရင်သွေးကို ဗိုက်ထဲ ထည့်ထားလို့လေ…”
“ဟားဟားဟား…”
“လေယာဉ်စီးရတာ အဆင်ပြေလား…”
“ညောင်းကိုက်နေတာပဲ… ကိုရာ… လေယာဉ်ကလည်း အကြာကြီး စီးရတယ်… ဟိုဘက် ဒီဘက်လည်း လှည့်လို့ မရ… တော်သေးတယ်… လေယာဉ်ရဲ့ အရှေ့နားမှာ ထိုင်ခုံ ရလို့… ဗိုက်ကြီးနေလို့ ဆိုပြီး ဦးစားပေးထိုင်ခုံလေ… အရှေ့မှာ ထိုင်ခုံ မရှိပဲ နေရာ နည်းနည်းလွတ်တော့ ခြေလက် ဆန့်လို့ ရတာ…”
“တော်သေးတာပေါ့… ဗိုက်ဆာပြီလား…”
“အင်း… လေယာဉ်ပေါ်မှာ စားလာသေးတယ်… ဒါတောင် ဆာနေတုန်း…”
“ဟားဟား… မဗိုက် ဖြစ်နေတာကိုး… ၂ ယောက်စာ ဆိုတော့ ဆာမှာပေါ့… လာ… ဒီက အစားအစာ မြည်းကြည့်လိုက်ဦး…”
“ဟုတ်…”
“ဗိုက်ထဲက သားသားလေးရော နေကောင်းလား…”
“ကောင်းပါ့တော်… သူ့အဖေလိုပဲ ဘောကန်သလို အမေကို ဗိုက်ထဲကနေ ကန်တာ…”
“ဟားဟားဟား…”
လေဆိပ်ထဲက စားသောက်ဆိုင်မှာပဲ ဝင်စားဖြစ်သည်။ အဓိက အစားအစာတွေကတော့ အာလူး၊ ဝက်အူချောင်း၊ ကြက်ဥကြော်၊ ခရမ်းချဉ်သီးဆော့စ် နဲ့ ပေါင်မုန့်တွေသာ အများဆုံး ဖြစ်သည်။ ချစ်ငယ်ကတော့ ခံတွင်း မတွေ့ဘူး ဆိုကာ တစ်ဝက်လောက်ပဲ စားသည်။
ထို့နောက် ရထားစီးပြီး နာရီဝက်လောက် အကွာအဝေး ဖြစ်သည့် မိမိနေထိုင်ရာ အခန်းငယ်လေးဆီသို့ ပြန်လာကြသည်။ ချစ်ငယ်သည် မြင်မြင်သမျှ ငေးကြည့်ကာ အံ့အားသင့်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း စရောက်ချင်းတုန်းက ချစ်ငယ်လိုပင်။ ဟိုငေး ဒီငေးပေါ့။ ကြာတော့လည်း ဒါတွေပဲ အမြဲတွေ့နေရတော့ ရိုးသွားသည်လေ။
နောင်ရဲ ဒီနိုင်ငံကို ရောက်တာ ၂ နှစ်ပြည့်တော့မည်။ ဟိုတခေါက် ပြန်တုန်းကတော့ ချစ်ငယ်နှင့် တိုင်ပင်ကာ ကလေးယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒီနိုင်ငံကို ခေါ်လာပြီး မွေးမည်။ ကလေး ၁ နှစ်လောက် အရွယ်ရောက်ရင် nursery ပို့ပြီး ချစ်ငယ်က အချိန်ပိုင်း အလုပ် ထွက်လုပ်မည်။ ဒီလိုပဲ ရုန်းကန်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
နေထိုင်ရာ အခန်းငယ်လေး ရောက်တော့ ည ၉ နာရီကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ချစ်ငယ်က လန်းသွားအောင် ရေချိုးချင်သည် ပြောသဖြင့် ရေချိုးခန်းကို လမ်းညွှန်ကာ နောင်ရဲက ချစ်ငယ်ရဲ့ အထုပ်တွေကို ရှင်းပေးနေသည်။ ချစ်ငယ် ရေချိုးပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာတော့၊ ဗိုက်ကြီးကို တဘက်ပတ်ထားသည်က ပူစီဖောင်းကြီးကို ပတ်ထားသည်နှင့် တူနေသည်။ ကိုယ်ဝန်က ၈ လ လောက် ရှိပြီလေ။ နောက် ၁ – ၂ လ လောက်ဆိုရင် သားလေးက အပြင်ထွက်တော့မည်။
ချစ်ငယ် ရေချိုးပြီးတော့ နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်း ဝင်ကာ သွားတိုက်ပြီး ရေချိုးလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ ချစ်ငယ်က ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေရာက ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ ရေမြန်မြန်သုတ်ပြီး၊ ညဝတ်အကျီဝတ်ကာ ချစ်ငယ် ရှိရာ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်သည်။
“ကို… ချစ်ငယ် အနားကို လာလေ…”
“အင်း…”
“ကိုနဲ့ ခွဲနေရတာ ၇ လ ကျော်လောက်ရှိတော့မယ်… ဆာနေလား… ကို…”
“အင်း… ဆာတာပေါ့…”
“လုပ်ချင်လား… ကို…”
“ချစ်ငယ်က ခွင့်ပြုမှာလား…”
“ကို လုပ်ချင်တယ်ဆို လုပ်လေ… ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော်…”
“အင်း…”
“နေဦး… ကို… ထ ထိုင်လိုက်… ကိုရဲ့ ညီလေးကို ကြည့်ရအောင်… မမြင်ရတာ ကြာပြီ…”
နောင်ရဲလည်း ထ ထိုင်လိုက်ကာ၊ ချစ်ငယ်ရဲ့ မျက်နှာနားကို ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ချစ်ငယ်က ညီလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ကာ၊ လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် စုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နှင့် ကွင်းတိုက်ပေးရာမှ၊ ညီလေးကို သူ့ပါးစပ်နားထိ အတင်း ဆွဲလိုက်သည်။ သူကမှ မထနိုင်တာ။ ဗိုက်ကြီးက တစ်နေပြီလေ။
နောင်ရဲလည်း သူ ဆွဲခေါ်ရာ အရှေ့ နည်းနည်း တိုးပေးလိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက ညီလေးရဲ့ ထိပ်ကို စုပ်နေသည်။ လျှာလေးနဲ့ တို့လိုက်၊ ထိပ်တစ်ခုလုံးကို ငုံစုပ်လိုက်နှင့်၊ ညီလေးက တဖြည်းဖြည်း မတ်မတ်ထောင်လာသည်။
“ကို… ချစ်ငယ်ကိုလည်း လုပ်ပေးကွာ…”
“အင်း… လုပ်ပေးရမှာပေါ့…”