မေမိုး မျက်နှာလှလှလေးသည် အောင်စိုး ၏ သူမကိုအာသာ ငမ်းငမ်း ကြည့်နေသော မျက်လုံးအစုံကို မြင်ပြီး ထိတ်ခနဲ လန့်သွားမိသည်။ အောင်စိုးသည် သူမ ပျိုဖော်ဝင်စ ၁၅ ၁၆ နှစ်သမီးတည်းက ခု အသက် ၂၁ ရှိသည်ထိ ငါးနှစ်ငါးမိုး နောက်ပိုး ပိုးနေသူဖြစ်သည်။ အောင်စိုး၏ ပြေပြစ်သောရုပ်ရည် တောင့်တင်းသော ကိုယ်လုံးတို့ကြောင့် ရွာမှမိန်းမချောတို့ စိတ်ဝင်စားကြသော်ညား အောင်စိုးက တော့ မေမိုး တစ်ယောက်သာ မိန်းမမြင်ဟန်ရှိသည်။
မေစိုး ကတော့ မျက်နှာပိုးမသေဘဲ တွယ်ကပ်လွန်းအားကြီး၍ ကြည့်မရလှပေ။ မေမိုးမှာ မိဘများငယ်စဉ်ကတည်းက ဆုံးပါးသွားသဖြင့် အဒေါ် လင်မယား နှင့် ကပ်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ အောင်စိုး မိဘများမှာ ငွေကြေးချမ်းသာသည့် ရွာမျက်နှာဖုံးများ ဖြစ်သောကြောင့် အဒေါ်က သဘောတူသော်လည်း မေမိုးက ရှောင်ဖယ်နေသောကြောင့် အောင်စိုးမှာ အခက်ကြုံနေရသည်။
ဘေးရွာအလှူတွင် လာရောက်ကူနေသော မေမိုးသည် ပြန်မည်အလုပ် အောင်စိုးကို တွေ့ရသောကြောင့် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းမ နှစ်ယောက်က ကိစ္စပေါ်၍ နေ့လည်ကတည်းက ပြန်သွားသောကြောင့် အတူပြန်ရန်အဖေါ်မရှိ။ ညနေက စောင်းနေပြီမို့ မပြန်လည်း မဖြစ်။ အောင်စိုး လူပျိုစကားလိုက်ပြောတာ ကင်းအောင် ဓနိတောမှ အသာပတ်ပြန်လိုက်သည်။
ချာကနဲ လှည့်သွားသော မေမိုးကို အောင်စိုး အသာကြည့်နေ၏။ လူအုပ်ကြားထဲမှ ခပ်သုတ်သုတ် မျက်ခြေဖြတ်သွားသော သူမလေးကို မမြင်ယောင်ဆောင်ကာ တော်တော်ကြာမှ နောက်ကခပ်သုတ်သုတ် လိုက်သွားလိုက်သည်။ တောလမ်းလေးထဲ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်နေသော မေမိုးကိုကြည့်ကာ စချင်လာသဖြင့် ခြေသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် သွားကာ နောက်မှသိုင်းဖက်ပြီး ပါးစပ်ကို လက်တဖက်ဖြင့် ပိတ်ထားလိုက်သည်။ သူမ လန့်သွားပြီး အော်သော်လည်း အု အု အင့် အင့် သာ အသံထွက်သည်။
အောင်စိုး လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး တဟားဟား အော်ရီမိသည်။ မေမိုး မျက်နှာလေးက ဒေါသကြောင့် ရဲသွားသည်။
“စတာပါဟာ မေမိုးကလဲ”
“ဘာစတာလဲ အာ့မို့နင့်ကို ငါမုန်းတာ သိရဲ့လား”
အောင်စိုး မျက်နှာလေး ငယ်သွားသည်။
“ငါက ချစ်လို့ စလိုက်မိတာပါ”
“ဒီမှာမှတ်ထား နင့်ကို ငါဘယ်တော့မှ ပြန်မချစ်ဘူး ခုလောက်ကြာတာတောင် မသိဘူးလား အဟင်းဟင်း”
ပြောပြီး မေမိုး မြန်မြန်လျှောက်သွားသည်။ လူသွားလမ်းရောက်ဖို့က အဝေးကြီးလိုသေးသည်။ ဒီလူနှင့် တောထဲတွင် ကြာကြာမရှိချင်။
မေမိုး စကားကြောင့် အောင်စိုး တကယ်ဝမ်းနည်းသွားသည်။ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသည်။ အခွင့်ရေးက နှစ်ခါမလာ အနုနည်းမရပါက အကြမ်းသုံးရတော့မည်ဟု နားလည်လိုက်သည်။ မေမိုး ကိုယ်လေးကို နောက်ဘက်မှ ပွေ့ချီလိုက်သည်။
“ဟင် နင်ဒါဘာလုပ်တာလဲ အောင်စိုး ”
အောင်စိုး အကြံကို ရိပ်မိလိုက်ပြီး သူမ အတင်း ရုန်းကန်မိသည်။
“လွှတ်စမ်း ငါပြောနေတယ်လေ အဟင့် ”
သူကတော့ သူမထုရိုက်ကုတ်ဆွဲမှုတွေကို ပန်းနှင့်ပေါက်သည်လား အနည်းငယ်မျှမဖြုံ။ နောက်ဆုံးတွင် သူမတစ်ယောက် ဓနိစောင့်တဲလေး တစ်ခုထဲသို့ ခေါ်သွားခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ အောင်စိုးသည် အမိုး အကာသာရှိသော မြေစိုက်တဲလေးထဲ ဓနိဖျဉ်စဉ် အစောင့်များအိပ်ရာ ကောက်ရိုးအိပ်ယာပေါ် သူမကို လှဲချပြီး သူ့ကိုယ်ကိုပါ သူမပေါ် မရုန်းနိုင်အောင် ဖိထားလိုက်သည်။
“လွှတ်နော် လွှတ် လူယုတ်မာကြီး”
“ချစ်လို့ပါဟာ ကိုယ်မေ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်။”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
သူမပါးလေးတွေကို သူအတင်းနမ်းတော့ အစမှာတော့ ခေါင်းကိုလှည့်ကာ ရှောင်သော်လည်း အားအင်ကုန်ခမ်းလာသည်။ ဆက်မရုန်းနိုင်တော့ လက်လေးဖြင့်သာ သူ့ရင်ဘက်ကို တွန်းထားမိသည်။ ကြောက်လွန်း၍ တအိအိရှိုက်ငိုနေမိသည်။