အခန်း(၁)
ဒုက္ခသည် မိန်းကလေး
လေတဟူးဟူး တိုက်ခတ်နေသည်။ မိုးကလည်း တဖွဲဖွဲ ရွာသွန်းနေ၏။ တိုက်ခတ်လာသော လေနှင့်အတူ မိုးသီးမိုးပေါက်များက ကြီးမားပြင်းထန်လှသည်။ မိုးသီးမိုးပေါက်များ သစ်ရွက်ပေါ်သို့ ကြွေကျသည့် အသံသည် တဖောက်ဖောက်နှင့် ကျယ်လောင်လှ၏။ လေကကြမ်းကြမ်းတိုက်လေ မိုးသီးမိုးပေါက်များက ပြင်းထန်လေဖြစ်သည်။
ထိုအချိန်တွင် လူတစ်ယောက်သည် တစ်စုံတစ်ခုကို ကျောတွင်ပိုး၍ မိုးထဲရေထဲ၌ သွားလာလှုပ်ရှားနေလေသည်။ ထူးခြားချက်မှာ ထိုသူသည် ယောကျာ်းရင့်မာကြီးတစ်ဦး မဟုတ်ဘဲ အသက်ငယ်ရွယ်သော မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်နေခြင်းပင်။ သူမ၏ နောက်ကျောတွင် အထုပ်ကြီးတစ်ထုပ်ကို လွယ်ပိုးထားသည်။ ထိုအထုပ်ကြီးသည် အလတ်စား အရက်အိုးများပင် ဖြစ်တော့သည်။
မိုးထဲလေထဲ၌ သူမအဖို့ မနားနိုင်ပါ။ လေထန် မိုးထန်နေသည်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်အားပါ။ ထိုအရက်အိုးများကို တစ်စုံတစ်ယောက်ထံ အချိန်မီရောက်ဖို့သာ အရေးကြီးနေပေသည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းကလေးသည် မမောနိုင်မပန်းနိုင် တောင်ပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်နေခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
ဦးသက္ကသည် တဲအတွင်း၌ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသည်။ သူ၏ မျက်စိအစုံသည် မကြာခဏ အပြင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်နေသည်။ မိုးရေစက်တို့သည် တံစက်မြိတ်အောက်မှ သွယ်တန်း၍ ကျနေသည်။ ဦးသက္ကသည် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို စောင့်မျှော်လှမ်းကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သိပ်ကြာကြာ မစောင့်လိုက်ရပါ အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် တဲအတွင်းသို့ အပြေးအလွှား ဝင်ရောက်လာလေသည်။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေးကို ကြည့်ရင်းမှ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားသလို ခေါင်းခါရမ်းလိုက်သည်။
”တကယ်တော့ နင့်ကို ငါ မခိုင်းသင့်ပါဘူး”
မိန်းကလေးက ဦးသက္ကကို မော့ကြည့်ရင်း မျက်နှာထက်မှ မိုးရေစက်တို့ကို လက်ဝါးနှင့် သတ်ချလိုက်လေသည်။
”ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘဘ”
ဦးသက္ကသည် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
”နင်ဘာ့ကြောင့် ကြာနေတယ်ဆိုတာ ငါဗေဒင် မမေးပဲ ရိပ်စားမိသွားပြီ”
ဦးသက္ကသည် ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် မိန်းကလေး ယူလာသော အရက်အိုးများကို သူ့အခန်းထဲသို့ ဆွဲယူသွားလေသည်။ မိန်းကလေးကလည်း အဝတ်အစားများကို လဲလှယ်ရန် သူမ၏ အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။
ဦးသက္ကသည် သူဖော်စပ်ထားသော ဆေးများနှင့် မိန်းကလေး ယူလာသော အရက်များကို ရောစပ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူသည် ခွက်ကြီးတစ်လုံးထဲသို့ထည့်ကာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်၍ မော့ချလိုက်လေသည်။
ဦးသက္ကသည် လူငယ်တစ်ယောက် မဟုတ်ပါ။ အသက်အားဖြင့် ခြောက်ဆယ်ကျော်နေပြီဖြစ်သော လူကြီးတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် လူငယ်တစ်ဦးကဲ့သို့ပင် သန်မာဖျတ်လတ်ဆဲပင် ရှိနေသေး၏။ ကျန်းမာရေး အလွန်ကောင်းသော လူကြီးတစ်ယောက်ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်ပေသည်။
ဦးသက္ကတွင် ဆေးကောင်းတစ်လက် ရရှိထားပေသည်။ ထိုဆေးမှာ စောစောက အရက်နှင့် ရောစပ်လိုက်သော ဆေးတစ်မျိုးပင် ဖြစ်ပေသည်။ အရက်နှင့်ရောစပ်ထားသော ထိုဆေးများကို ဦးသက္ကက ရေသောက်သလို သောက်ချလိုက်သော်လည်း ဘေးမဖြစ်ပါ။
ထိုဆေးအာနိသင်သည် အရက်နှင့် ရောစပ်လိုက်ပါမှ ပို၍ သွေးလေညီညွတ်သွားသည်ဟု ဦးသက္ကက ယုံကြည်ထားလေသည်။ ဦးသက္ကသည် ထိုဆေးကိုတစ်ဝကြီး သောက်ပြီးသည်နှင့် ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းထဲဝင်သွားသော မိန်းကလေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
” ကလျာရေ…….”
” ရှင် ဆရာ..”
” ခဏလာဦး။”
” မိုးအေးတုန်း ခဏလောက် လာကူညီပါဦးကွယ်”
”ကဲလာ……. ဒီနားကို”
” အေးတယ်ဆိုပေမဲ့ အင်္ကျီလေး ချွတ်လိုက်ပါလား ကလျာ”
ဦးသက္ကအသံက မတင်းမာသော်လည်း အမိန့်သံ ဆန်နေသည်။ ကလျာဆိုသော မိန်းမပျိုလေးကလည်း စကားဆုံးသည်နှင့် မဆိုင်းမတွပင် သူမ၏ သိုင်းဝတ်စုံကို ချွတ်ခွာချလိုက်သည်။ သိုင်းဝတ်စုံ ကျွတ်အကျတွင်တော့ ဖြူဖွေးနူးညံ့လှသော ရင်နှစ်မွှာက အတားအဆီးမရှိ ပေါ်လာသည်။
ဦးသက္ကဆိုသော လူကြီးသည် အသက်ရှူမှားမတတ်ပင် လှပလွန်းနေသော ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်စုံကို ငေးကြည့်မိသည်။ ထို့နောက် သူစိတ်တွေ ကြွလာသည်ထင့် ။ သူဝတ်ထားသော သိုင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ သိုင်းဘောင်းဘီအောက်မှ ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်း ဖြစ်နေသော လိင်တန်ကြီးက တရမ်းရမ်းနှင့် ပေါ်ထွက်လာသည်။
” ကလျာ …. ဒီနားလာ။ စုပ်ပေးပါဦးကွယ်။ ”
မိန်းမချောလေးလည်း တင်းမာပြီး ဖောင်းကားနေသော လိင်တန်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ပြီး စတင်စုပ်ပေးတော့သည်။ ပထမဆုံးဒစ်ကို ပါးစပ်ဟ၍ ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အရင်းမှအဖျားသို့ လျှာလေးနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လျက်သည်။ ထို့နောက် သူကိုယ်တိုင်ပင် စိတ်ကြွလာပြီး ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ကြွလိုက်ဖြင့် အားရပါးရ စုပ်ပေးတော့သည်။
”အား…… ရှူး ……….. ကောင်းလိုက်တာ ကလျာရယ် ”
ဦးသက္ကထံမှ ညည်းညူသံများပင် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက်
”ကလျာ…. တော်တော့ကွယ်…. လုပ်ကြရအောင်”
မိန်းကလေးသည် မည်သို့ပြုလုပ်ရမည်ကို သိနေသည့်အလား အလိုအလျောက်ပင် အနားရှိနေသော စားပွဲခုံပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ဖင်ကို ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးနူးညံ့ပြီး ဖောင်းအိနေသည့် အဖုတ်ကြီးက ပေါ်ထွက်လာသည်။ အဖုတ်အနီးတစ်ဝိုက်တွင် အရည်လေးတွေ ထွက်နေကြောင်း ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်တွင် အရောင်တစ်လက်လက် ထွက်နေခြင်းက သက်သေခံနေသည်။
ဦးသက္ကသည် ကလျာ၏ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်ကာ ပြောင်လက်နေသော သူ့လိင်တန်ကြီးကို ကလျာ၏ အဖုတ်လေးထဲသို့ တစ်ရစ်ချင်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လိင်တန်ကြီးက တင်းကြပ်နေသော အဖုတ်လေးအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ချင်း တိုးဝင်သွားသည်။ စင်စစ် ကလျာ၏ အဖုတ်က မသေးပါ။ သို့ရာတွင် ဦးသက္က၏ လိင်တန်ကြီးနှင့် ယှဉ်လိုက်သောအခါ ကလျာ၏ အဖုတ်လေးမှာ လွန်စွာ သေးငယ်သွားသည်ဟု ထင်မှတ်ရသည်။
ဦးသက္ကသည် မျက်လုံးကို မှေးရင်း ကလျာ အဖုတ်မှ ပေးစွမ်းသော နူးညံ့ကာ ကြပ်သိပ်နေသည့် အရသာကို ခံစားနေသည်။ ဆယ့်ငါးချက်ခန့် အသွင်းအထုတ် ပြုလုပ်ပြီးသောအခါ ဦးသက္ကသည် သူ၏လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်ဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးနေမိသည်။ ကလျာလည်း ဦးသက္က၏ ကြီးမားပြည့်ကြပ်သည့် လီးကြီး၏ အရသာကြောင့်ဖင်လေးကိုကော့ကာ ကော့ကာနှင့် နောက်ကို ပစ်ပစ်ပေးနေမိသည်။ ထို့နောက် ဦးသက္ကသည် ကလျာ၏ခါးကို စုံကိုင်ကာ အားရပါးရပင် လိုးတော့သည်။ အချက်ငါးဆယ်ခန့် လုပ်ပြီးသောအခါ ကလျာထံမှ အသံရှည်ညည်းသံနှင့်အတူ အရည်လေးများ ပိုမိုစိုစွတ်ကာ ကလျာတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားသည်ကို သိလိုက်ရသည်။
ကလျာတစ်ယောက် ပြီးသွားပေမဲ့ ဦးသက္ကကတော့ မပြီးသေးပေ။ စောစောက အရက်နှင့် ရောသောက်ထားသော သူ၏ ဆေးအစွမ်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် အသက်ခြောက်ဆယ် ကျော်နေသော်လည်း မြေးအရွယ်သာရှိသော ကောင်မလေးကို အားရပါးရပင် လိုးနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
”ကလျာ ပြီးသွားရင် အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်ကွယ်။”
ကလျာလည်း မညည်းမညူပင် အိပ်ခန်းထဲသို့ဦးဆောင်၍ ဝင်သွားလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းဆိုသော်လည်း တဲအတွင်းမှ အကာအရံရှိသော အခန်းလေးသာ ဖြစ်သည်။ ထိုအခန်းထောင့်တွင် တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်လေး တစ်လုံးရှိသည်။ ဦးသက္ကသည် ကလျာကို ကုတင်လေးပေါ်တွင် ပက်လက်အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုမကာ လက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှ အမွှေးရေးရေးသာ ပေါက်နေသော အဖုတ်ကြီးက ပေါ်လာသည်။
ဦးသက္ကလည်း ကလျာ၏ အဖုတ်ကြီးကို မြင်သည်နှင့် တစ်ရှုးရှုးနှာမှုတ်သံပြုကာ အတင်းပင် တက်လိုးတော့သည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် ကလျာ၏ မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့နေသည်။ သို့ရာတွင် အနည်းငယ်အောင့်သော ဝေဒနာနောက်တွင် ဦးသက္က၏ လီးကြီးမှ ပေးစွမ်းသော ကာမအရသာကိုလည်း ရရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ ပါးစပ်အတွင်းမှ တအီးအီး ညီးညူသံလေးများပင် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဦးသက္ကလည်း ကလျာ၏ နုနယ်သော ရင်နှစ်မွှာကို အကြောပြိုင်းပြိုင်း ကျနေသော လက်ကြီးဖြင့် အားကုန်ဆွဲကိုင်ကာ တဖုန်းဖုန်း မြည်အောင်ပင် ဆောင့်လိုးတော့သည်။
အတန်ကြာ ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကလျာတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး ကာမ ပန်းတိုင်ကို နောက်တစ်ကြိမ် တက်လှမ်းသွားသည်။ ကလျာ၏ အဖုတ်အတွင်းသားများမှ တရစ်ရစ် စုပ်ဆွဲသောကြောင့် ဦးသက္ကလည်း ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကလျာ၏ အဖုတ်လေးထဲသို့ သူ၏လရည်များကို အားရပါးရ ပန်းထုတ်လိုက်တော့၏။ ထို့နောက် ဦးသက္ကသည် သူ၏လီးကို အဖုတ်ထဲမှာအတန်ကြာအောင် စိမ်ထားပြီး ဇိမ်ယူနေသည်။ ဇိမ်ယူလို့ဝမှ ဦးသက္ကတစ်ယောက် ဘာမှမပြောပဲ သူ၏ လီးကြီးကို ကလျာအဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ အခန်းအပြင်သို့ ပြန်ထွက်သွားလေသည်။
ကလျာလည်း အဖုတ်ထဲမှ စီးကျလာသော သုတ်ရည်များနှင့် သူမ၏ အရည်များကို အဝတ်တစ်ခုဖြင့် သုတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ကို ရေဆေးရန် တဲနောက်သို့ ထွက်သွားလေသည်။
ဦးသက္ကသည် ကလျာ ထွက်သွားသောအခါ ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး မိုးသီးမိုးပေါက်များကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သို့သော် သူ၏ မျက်စိထဲတွင် လွန်ခဲ့သော ခြောက်နှစ်က မြင်ကွင်းတစ်ခုကိုသာ မြင်ယောင်နေမိတော့သည်။
—————————
ဦးသက္ကသည် ထိပ်တန်း သိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သူသည် သိုင်းလောက၌ ဆယ်နှစ်လုံးလုံး ကျက်စားလာခဲ့သည်။ ဆယ်နှစ်လုံးလုံးလည်း သူ၏ နာမည်သည် လျှမ်းလျှမ်းတောက် ကျော်ကြားခဲ့လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ကျော်ကြားလာသည်ကို ဦးသက္ကက လုံးဝမလိုလားပါ။ သိုင်းလောက၌ ကျော်ကြားမှုများလာလျှင် ရန်ငြိုးရန်စများသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း များလာသည်ဟု သူယုံကြည်ထား၏။ ထို့ကြောင့် သူသည် သိုင်းလောကကို လုံးဝစွန့်လွှတ်၍ ဆေးဝါးများ ဖော်စပ်သည့် ပညာကို လိုက်စားခဲ့လေသည်။
ဦးသက္ကသည် တောင်ပေါ်တွင် တဲတစ်လုံးဆောက်၍ ဆေးဝါးများရှာကြံကာ ဖော်စပ်ပြီး ရောင်းချစားသောက်ခဲ့သည်။ တစ်နေ့ ဦးသက္က တောင်ပေါ်မှဆင်းလာစဉ် ချောက်ကမ်းပါး တစ်ခုပေါ်၌ ရပ်တန့်နေသော မိန်းကလေးတစ်ဦးကို အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ဦးသက္ကက ထိုမိန်းကလေးကို အကဲခတ်ကြည့်ရှုနေသော်လည်း ယင်းမိန်းကလေးက သူ့အား မမြင်ပါ။ သူမသည် ပါးစပ်က တစ်စုံတစ်ခုကို ရေရွတ်နေသည်။ ထို့နောက် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ နက်ရှိုင်းသော ချောက်ကမ်းပါးထဲသို့ ခုန်ချလိုက်လေသည်။
မိန်းကလေး၏ အကြံ မအောင်မြင်ပါ။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေး၏ လက်မောင်းကို အမိအရ ဖမ်းဆွဲထားလိုက်လေသည်။ မိန်းကလေးသည် ဦးသက္ကကို ရုတ်တရက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ကြူကြူပါအောင် ငိုရှိုက်လေတော့သည်။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေး ငိုယိုနေသည်ကို လုံးဝမတားပါ။
” ငိုလိုက်… ဝအောင် ငိုချလိုက် ”
ဦးသက္ကက ထိုကဲ့သို့ပြော၍ မိန်းကလေး၏ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေပေသည်။ အတန်ကြာတော့ မိန်းကလေးသည် အငိုရပ်သွားပြီး ဦးသက္ကကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
”ကျွန်မ သေချင်တာကို ဘဘက ဘာလို့ တားရတာလဲ။”
ဦးသက္ကက ခေါင်းခါရမ်းလိုက်သည်။
”မဟုတ်သေးဘူးလေ၊ လူ့ဘဝဆိုတာ အင်မတန်ရခဲတယ်။ ဘာလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်ရတာလဲ။”
မိန်းကလေးသည် အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားလေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် နာကြည်းမှု ၊ ကြေကွဲမှု ၊ ဝမ်းနည်းမှု အရိပ်အယောင်များက အပြည့်ရှိနေသည်။
” လာ……. မိန်းကလေး ဘဘနဲ့ လိုက်ခဲ့။ ”
ဦးသက္ကက ချော့မော့၍ ခေါ်လိုက်သည်။ မိန်းကလေးက ခေါင်းခါရမ်းလိုက်၏။
” ဟင့်အင်း … ကျွန်မ မလိုက်ဘူး၊ ကျွန်မဘဝဟာ လူ့လောကမှာ နေဖို့လည်း မကောင်းတော့ဘူး။ ”
” အကောင်းနဲ့ အဆိုးဆိုတာ ဒွန်တွဲနေတာပါ။ ခုမကောင်းပေမယ့် တစ်နေ့ ကောင်းလာမှာပေါ့ မိန်းကလေးရယ်။”
မိန်းကလေးက မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်လေသည်။ ဦးသက္ကသည် မိန်းကလေးကို သေချာစွာ အကဲခတ်ကြည့်မိသည်။ သူမ၏ အသက်မှာ နှစ်ဆယ်ကျော်ကျော်သာ ရှိဦးမည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။ ရုပ်ရည်မှာ ချောမောပြေပြစ်မှုရှိသည်။ စင်ရော်တောင်မျက်ခုံး ၊ နှာတံပေါ်ပေါ် ၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ဖြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးမှာ ယခုအခါ စိတ်ဆင်းရဲ ၊ ကိုယ်ဆင်းရဲ ဒဏ်ကြောင့် ဖြူဖျော့နေသည်။ သိုင်းဝတ်စုံအောက်က မို့မောက်သော ရင်နှစ်မွှာ နှင့် စွင့်ကားသော တင်သားများကို မြင်ရသည်။